ممكن است من در اشتباه باشم. ممكن است من پيوسته در حال وانمود كردن چيزي باشم كه نيستم. هيچكس در اين مورد مطمين نيست. اطمينان كردن هميشه خطر است. اگر بدون اينكه به كسي حرفي بزنيد، خودتان تصميم بگيريد كه سيگار كشيدن را ترك كنيد، ‌احتمال موفقيتتان تنها يك درصد است. حال اگر از اين تصميم دوستان و اطرافيانتان را آگاه سازيد، ‌اين احتمال تا ده درصد افزايش مي يابد. اگر به جامعه غير سيگاري ها بپيونديد كه در آن هيچكس سيگار نمي كشد،‌ به احتمال نود و نه درصد، ‌سيگار را ترك خواهيد كرد. بزرگي مي گفت: ‌اگر مي خواهيد كاري را انجام دهيد و در انجامش مداومت داشته باشيد، گروهي از دوستان خود را بيابيد و اين كار را دسته جمعي و با هم انجام دهيد. درست مثل اينكه در زندان حبس شده ايد و مي خواهيد فرار كنيد. اگر بخواهيد به تنهايي اين كار را انجام دهيد، ‌احتمال موفقيتتان بسيار كم خواهد بود ولي اگر گروهي تصميم به فرار بگيريد، اين احتمال افزايش مي يابد. با وجود اين، هنوز اين احتمال وجود دارد كه فرارتان با شكست مواجه شود؛ ‌زيرا تعداد نگهبانان بسيار بيشتر از شماست. بهترين كار اين است كه با افرادي كه خارج از زندان و آزاد هستند، تماس بگيريد و از آنها تقاضاي كمك كنيد. آنها مي توانند ابزار، ‌وسايل و نقشه هايي را كه نياز داريد، به شما بدهند تا ساده تر از زندان فرار كنيد.

  مراقبه مخالفت با فكر نيست، فراتر رفتن از افكار است. چنان لخت و عريان شدن ذهن است كه خدا بتواند تو را آنگونه كه هستي ببيند. بدون هيچ صورتكي، بدون هيچ پوششي. چون يك كودك. و آن لحظه، لحظه بزرگ زندگي است وقتي كه عشق از فراسو بر تو جاري مي شود  و تو معشوق خدا مي شوي. اما تو مجبوري آنرا بدست آوري، بايد ارزش آنرا داشته و شايسته اش باشي. اين شايستگي از راه مراقبه بدست مي آيد. اتصال و مراقبه تو را براي دريافت عشق خدا آماده مي كند. خدا هميشه آماده است تا عشق خود را به ما بدهد ولي ما براي دريافت آن آماده نيستيم. فضاي كافي براي دريافت آن نداريم. چنان از آشغال، افكار، آرزوها، خاطره ها و روياها انباشته هستيم كه هيچ فضاي خالي در ما وجود ندارد. اين فضا را بايد ايجاد كرد. و اين هنر مراقبه است: ايجاد فضايي در درون.

  عشق الهي ترين تجربه زندگي است. عشق مدركي است كه ثابت مي كند كه هستي بدون معنا نيست، بلكه معنا و هدفي در آن نهان است. غير از عشق هيچ مدرك ديگري براي اثبات هدفدار و معنا دار بودن زندگي وجود ندارد. اگر تو مست مي عشق نشوي، بي هدف و سردرگم، چون پر كاهي در معرض نيروي ناشناخته طبيعت به اين سو و آن سو رانده خواهي شد. مادي گرايان به زندگي اينگونه مي نگرند. آن را تركيبي از ماده، محصول جانبي ماده و پديده اي ثانويه مي دانند. از نگاه آنان زندگي هيچ معنا و هدفي ندارد. اما بدون معنا و هدف فقط مي توان جان كند. نمي توان به رقص شادي درآمد. بدون معنا و هدف، فقط ترسوها مي توانند زندگي كنند. شجاعان خودكشي خواهند كرد. هيچ كس براستي قانع نمي شود كه زندگي بي معنا و هدف باشد، زيرا زندگي بي معنا و بي هدف نيست، بلكه داراي ارزشي ذاتي است كه بايد آنرا كشف كرد. ما ناخودآگاه، باطنا و فطرتا از آن اگاهيم. بطور مبهم مي دانيم كه زندگي بايد معنايي داشته باشد اما برايمان روشن نيست. بايد آنرا به روشنايي بياوريم. ما هيچ مدركي براي اثبات آن نداريم، مگر عشق را. عشق دريچه كوچكي را به روي مراقبه مي گشايد و از راه مراقبه پنجره اي به روي هستي خداوند گشوده مي شود. از اينروست كه من عشق را الهي ترين پديده روي زمين مي دانم.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: